Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

"Ένα Γέλιο Θα Σας Θαψει"





Κάθομαι στο κρεβάτι μου και ακούω μουσική. Το "Σχολείο" από τα Μεθυσμένα Ξωτικά. Γενικά δεν συμφωνώ απόλυτα με το τραγουδί παρόλα αυτά συνεχίζω να ακούω. Φτάνει λοιπόν σε ένα σημείο που λέει: "Άκου αυτά που λέω κι ας μην τα υπομένεις, σκέφτομαι ακόμα κι αν δεν το περιμένεις κι ας μην περίμενες ποτέ πως η γενιά μας θα την ψάξει κατα βάθος ξέρεις, ένα γέλιο θα σας θάψει!" Ξαφνικά αρχίζω να γελάω. Δυνατά και καθαρά. Και πράγματι νιώθω καλύτερα ύστερα από αυτό το γέλιο. Σκέφτομαι λοιπόν γιατί πλέον να θυμώνω; Γιατί να νιώθω άσχημα για ότι κάνουν και λένε αυτοί; Θα γελάω.
Αλλάζω κομμάτι.Πέφτω πάνω στο "Παραμένεις ελεύθερος" των Σπείρα. Χωρίς να έχω δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία στους στίχους του κομματιου το αφήνω να παίζει. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακούω: " Δε μασάμε, τους χτυπάμε και γελάμε, καταντάνε να μας φυλακίζουν και χαμογελάμε, τους χτυπάμε και γελάμε!" Λέω από μέσα μου πως σήμερα η μουσική είναι βαλμένη να μου αλλάξει την άποψη για τα πράγματα. Γελάω λοιπόν με αλλαγμένο καθαρό μυαλό.
Και όντως πια πιστεύω πως το γέλιο μου έχει τεράστια δύναμη. Κανείς δεν περιμένει όταν κάνει ή λέει κάτι κακό για σένα να του γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις γελώντας. Περιμένει να σε κάνει να εκνευριστείς να βγεις έξω απ' τα ρούχα σου και αυτό στοχεύει εξ' αρχής. Αν όμως τον αγνοήσεις και γελάσεις μπροστά του επιδεικτικά τότε είναι που αυτός θα δεν θα μπορέσει να πει τίποτα ποτέ ξανά ή τουλάχιστον για αρκετό καιρό. Και ίσως αυτός να μην καταλάβει ότι το γέλιο σου είναι μια φωνή πιο δυνατή απο οποιαδήποτε άλλη που ουρλιάζει στα μούτρα του: "ΓΕΛΑΩ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΟΥ, ΓΕΛΑΩ ΜΕ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΦΤΥΝΩ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΝΑΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΓΕΛΑΩ,ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΛΑΩ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΑΠΟ ΟΣΟ ΕΣΥ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ, ΠΑΝΤΑ." Ίσως να μην το καταλάβει. Μα σίγουρα θα το νιώσει κι όσο κι αν προσπαθήσει δεν θα μπορέσει να αρνηθεί στον εαυτό του ότι το 'νιωσε.
Έτσι σιγά σιγά ένας ένας από αυτους που τώρα στέκονται περήφανοι και εκμεταλλεύονται απροκάλυπτα τους πάντες και τα πάντα, που είναι δεμένοι με την θυλειά στο λαιμό τόσο σφιχτά ώστε να μην μπορούν ούτε οι ιδιοι να αναπνεύσουν, που χρόνια τα τώρα μας αγνοούν ένας ένας θα καταρρέουν. Και κάποια στιγμή θα θα καταρρεύσουν και όλα όσα αυτοί επέβαλαν και όλα όσα μας καταπιέζουν. Κι ίσως να μην είναι μόνο δουλειά ενός γέλιου, σίγουρα δεν θα 'ναι μόνο αυτο, αλλά ίσως πάλι όλα να ξεκινησουν από κάτι τετοιο. Από εναν 'ανθρωπο που αρνείται να υποταχθεί και γελάει. Γελάει ενάντια στην καθημερινότητα , γελάει με την αθλιότητα της πολιτικής, γελάει με ότι τον δυσαρεστεί και τον καταπιέζει.


ΠΗΓΗ:ΣΠΙΘΕΣ

1 σχόλιο: